కొత్త పుస్తకంలో రాసేప్పుడు మొదటి పేజీ వదిలేసినట్టు, తెలీ...కుండానే, చాలా తే...లిగ్గా జరిగిపోయిందిరాబ్బాయ్..!
ఇది వరకు mess కెళ్తే, ఎన్ని జీన్సులు, ఎన్ని టాప్ లు, అబ్బో....టాపు లేచిపోయేది, అదో రాయలనాటి రసికత.
మరిప్పుడో...., ఒక్కటంటే ఒక్కటే, అదీ చూడీదార్.
దీన్నేమంటారా.........? ఇదో కవి హృదయపు కటకట.
అంటే నా ఏడుపు నేనేదో miss అవుతున్నానని కాదు.
అదేంటో, "నేను, దాన్ని వెదకడమేంటి?" అనుకుంటూ mess మెట్లు ఎక్కుతూ ఉంటానా,
కానీ ఆపాటికే నా కళ్లు mess అంతా కలియతిరుగుతూ ఉంటాయ్, ఆకలిగా.
ఇదిగో ఇలాగే, మన ego దెబ్బ తింటోంది. అదీ మన బాధ.
ఆ పై lineలో , "దాన్ని" అని రాయడానికి లోపల ఎంత రచ్చ జరిగిందో నేనిక్కడ రాయలేను.
నాకీ మధ్య రోజూ హోలీ యే. మరది రోజుకో రంగుతో కొడుతోందిగా.
ఎన్ని చూడీదారులు చూడలేదు మనం,...... ఏదీ కళ్లను దాటెల్లి ఇంత కల్లోలం జెయ్యలేదే.
అందమంతా దాని అమాయకత్వంలో ఉందిరా. ఆ క్యారీ...యింగ్ ఉంది జూశావు, కళ్లప్పగించవ లిసిందే చిన్నా. సితక్కొట్టేంత సింపులెహె, కాని సంపేసేంత శార్మింగ్(charming) రోయ్.
నడక, ప్చ్, ఇది నికోటిన్నే(nicotine) నాకించ్చేద్ది, నాడీమండలం రిలాక్సయ్యేంత నాజూగ్గా ఉంటది నాయనా,
చాలా నెమ్మదిగా, ఉప్పుడు ...మందగమనం అంటారు సూడు అద్గదే,
శాస్త్రి గారు తప్ప, సమకాలీనులెవరి సేతా కాదురా, సెప్పాలంటే. మరది.
మొన్నోరోజు, Gulmohar Roadలో అగుపడింది, ఒంటరిగా. అదలా నడుస్తుంటే BP పడిపోయింత స్పీడ్ గా, Frame Rate పెరిగిపోయి, Vertigo effect లో ఊపేసిందంతే. ఊపిరి ఆగిపోయింది కాసేపు. కానే...మి జరగనట్లు, మెల్లిగా Meditate చేస్తున్నట్లుగా ఎళ్లిపోయిందంతే. మతొచ్చాక చూసుకుంటే ముర్తి గారి Matrix Theory క్లాసైపోయింది.
(సశేషం).
