'విరి'గా, విడతలగా....!

కోవెల ముందు కోనేటి కలువల వంటి నీ కనులు కని కదా,
నే కవినైంది.
ఆ నీ కన్నె కలికి కులుకులు తరిమి కదా,
ఈ నా కలము కదిలినది.
వన్నెలీను నీ వెన్నబొమ్మ విగ్రహం వీక్షించి గదా,
నాకీ వేయితలల వెర్రి పుట్టినది.
మధువులొలుకు నీ మృదు మధుర రూపం మరల మరల తలచి కదా,
నాలో మరులు వేర్ల తరువు పెరిగినది.
తను పెరిగి, తను విరిగి, మది మరిగి, కల కరిగి ,
విడిగా, విడతలగా,
'విరి'గి, ఒరిగా నేనొంటరిగా .........!

తండ్రీ..!

తండ్రీ..!

అవివేకపు అంధకారంలో ఆదమరచి తూలుతున్న నా తమ్ముల,

ఆవేశపు వేషంలో అసలు విషయం విస్మరిస్తున్న నా అన్నల,

ఇనకులేశు పాదచరిత ఈ పవిత్ర పుడమిలో మిడిఙ్ఞాన పీడిత నీ పుత్రుల

ఈసడించక,మా మనోతిమిర సంహారివై,

ఉదయ రవి స్ఖలిత పసిడి వర్ణ కాంతి పుంజమై ,

ప్రతి దినమూ పలుకరింపుము తండ్రీ, నీ పుత్రుల...!

వేదించకే.....!

బతకనీ నన్నిలా, ముంచకే తేనెల

వెతకనీ వేకువ, చాలు నీ వెన్నెల

తడి ఆరని నా కన్నుల, కడ ఎరుగని కలవై

ఒడి నిండిన నా వేదన, ఎటు వీడని వలవై

వేదించకే.....!

నేను సైతం....!

నేను సైతం, కాను శూన్యం

నాది సైతం, భావ లేశం;

నేను సైతం, వీడి వేషం

నేటి నుంచి, పూని రోషం

మొదలు పెడతా మేలు ధర్మం;

నాదు గానం, రాగ రహితం

వేగ సహితం, వెర్రి గానం;

విప్ర పుంగవ వేద నాదం కాదు గానీ,

నాది సైతం గాయమోడిన గేయరత్నం;

మా స్వాగతం

జాతి జనోద్దరణకు నడుంకట్టి, ప్రేమే లక్ష్యంగా, సేవే మార్గంగా, సమసమాజ స్థాపనకై

మా ముందుకొచ్చిన తారకిదే మా స్వాగతం.

ప్రజారాజ్య అవతరణ కోసం, అవినీతి ప్రక్షాళనగావించి,

తెలుగు ప్రజల గుండెల్లో ధ్రువతారై నిలిచిపోయెందుకిదే మా స్వాగతం.

తెలుగునాట సౌభ్రాతృత్వపు పవనాలు వీయించేందుకు,

సమానత్వపు పూవులు పూయించేందుకు

సిద్ధమైన సిసలైన నాయకునికిదే ఇదే ఇదే మా స్వాగతం,

ఎన్నో జీవితాల్లో తనునింపిన వెలుగుల సాక్షిగా ఇదే ఇదే మా స్వాగతం.

హృదయాంతరాళలో సుప్తావస్థలో నున్న మానవత్వాన్ని, భావావేశాన్ని

తను పంచిన రక్తంతో మేల్కొల్పిన మానవతామూర్తికిదే మా స్వాగతం.

మాలో రగిలే ఈ భావావేశపు జ్వాలల సాక్షిగా ఇదే ఇదే మా స్వాగతం.

అవినీతి కోరల్లో నలిగి, రాజకీయ ఉచ్చులో బిగిసి, విసిగి వేసారిన

ఆర్తుల ఆర్తనాదానికి చలించి ఆదుకోడానికి వస్తున్న అందరివాడికి ఇదే మా స్వాగతం.

క్షుద్ర రాజకీయాలకు బలై, లంచగొండుల ఆట వస్తువులై,

పనిచేయని ప్రభుత్వలను పెంచి పొషించి, ఆకురాలి మోడువారి,మరణావస్తలోనున్న జీవితాల్లో

వసంతం వికసింప జేసేందుకు వడివడిగా వస్తున్న మా వేలుపుకిదే ఇదే ఇదే మా స్వాగతం.

దయజూపి పలికింపు...!

నా మానస వీణపై నీ పదనర్తనాన వెలువడు శబ్దములకై

కరమున కలము వేచి యున్నది,

ఆ నీ తాండవము ధరియింప ధవళపత్రము దరి జేరినది,

దయజూపి పలికింపు,

జనగణమెల్ల పులకింప,

నా చేత పదమెల్ల.....!

మ్రొక్కెద మానవోత్తముని మనసార.....!

భుజశాలి భూజామాతను భజియింప

పులకించి మేనెల్ల తెలియకనె తరియించె;

సత్శీలి సాకేతపురాధిపుని స్మరియింప

మరపించి భవమెల్ల మనసంత మురిపించె;

ధర్మమూర్తి ధరణిజపతిందలవ,

తెలిసి తన బాట నడవ,

కడగ మద్పాతక రాశుల కరుణాపయొనిధిన్,

ఆజానుబాహున్మదిధరించి ఇహాహంబుల గెలవ,

మహిని మర్త్యోత్తమ కర్మల మన మ్రొక్కెద మరుజన్మకై మానవోత్తముని మనసార.....!

విధ్వంసమే...!

సురాగమవ్వని నినాదమే శాంతి,

వివాదమెరుగని ప్రదేశమే జగాన భ్రాంతి;

కనులు కనలేని కలయే కాబోలు కాంతి,

సువాదమవ్వని నినాదమే జనాన క్రాంతి;

లోకమాతకు కడుపుకోతే జాతిపూసే పసిడిపూత,

ఎల్లకాలపు రక్త చరితే జనులెరిగిన జాతి చరిత;

కత్తి పట్టిన కరాలే, కాలమొసగిన వరాలు

మోసమో, ద్వేషమో, రోషమో, కాల దోషమో అన్నింటా రుధిరమే,

మహియంతా కాల మహిష విధ్వంసమే...!

ఎప్పుడు...?

నిర్దాక్షిణ్యమైన నీ నిర్దయతో శుష్కించిన నన్నెప్పుడు ఆదరిస్తావు ?

నాలోని నీకైన వ్యథను వేనోళ్ల వెళ్లగక్కమంటావా ?

నా ఘోషని అంతరిక్షపు అంచులదాకా ఘీంకరించమంటావా?

నడిరేయి చల్లగాలి నన్ను మీటుతూ పాడే జోలపాటను సైతం తుచ్చపరచి నేచేసిన తపస్సులు నిన్ను కరిగించలేదా ?

విను వీథుల్లో విహంగమై విహరిస్తూ, ఇలమీది నన్నలరిస్తూ, అందినట్లే అంది, అందనంత ఎత్తుకెగిరే నిన్నెప్పుడు నేనందుకునేది ?

పాతాళ మంతటి నీ లోతును నేనెప్పుడు చూసేది ?

మహోత్కృష్ట మేరుపర్వతమంతటి నిన్నెప్పుడు నే అధిరోహించేది ?

మగువ మనో ఫలకమందలి రాతలాగా నిన్నెప్పుడు నే నెరిగేది ?

మధువు, మగువ అధరాలు,మధుర ఫలాలు సైతం సరితూగలేని నీ మాధుర్యాన్ని నేనెప్పుడు ఆస్వాదించేది ?

విరగ కాచిన నీ వెన్నెల్లో నేనాడుకునేదెప్పుడు ?

వసంతంలా విరగబూసిన నీ వనంలో నే విహరించేదెప్పుడు ?

నయనానందకరములు, మనో రంజకములు, భగవదనుగ్రహాలు అయిన సృష్టి సౌందర్యాలను నీ వగలు, నగలుగా చేసి, చూసి తరించేదెప్పుడు ?

సర్వకాల సర్వావస్థలయందూ,నీకై తపించి, నిన్నే జపించి, స్మరించే నాపైన నీవాన కురిసేదెప్పుడు ?

తీరని దాహము గల సముద్రుని దాహము వంటి నా కళాదాహాన్ని నా కల ప్రభంజనంతో తీర్చుకునేదెప్పుడు ?

నన్ను నీకర్పించుకునేదెప్పుడు ?

నీలో జలకాలాడేదెప్పుడు ?మునకలు వేసేది మరెప్పుడు ?

నేను నువ్వయ్యే దెప్పుడు ? నువ్వు నేనయ్యేదెప్పుడు ?

నాకు ఇష్టం....!

నల్ల రేగడి నేలన్నా, నల్ల తుమ్మ నీడన్నా

సంపంగి పూవులన్నా, సొంపైన వంపులన్నా, కెంపైన చెంపలన్నా

Black pulsar రైడన్నా, Black pants తోడన్నా

అమ్మ చేతి వంట తినడమన్నా, నాన్న వేలు పట్టుకు తిరగడమన్నా

కమ్మని కాఫీ అన్నా, కామెడీ కంపెనీ అన్నా

శనివారం పార్శిల్ అన్నా, ఆదివారం పేపరన్నా

చిరంజీవి పాత సినెమా అన్నా, కొత్త పార్టీ అన్నా

సచిన్ సిక్సరన్నా, బ్రెట్ లీ బౌన్సరన్నా

Morning రీడింగన్నా, Evening రైటింగన్నా

శ్రీ రాముని కథలన్నా,శ్రీ కృష్ణుని లీలలన్నా

ఆవకాయ జాడీ అన్నా, John cena బాడీ అన్నా

Jackie Chan ఫైట్లన్నా,Holly wood సెట్లన్నా

వేటూరి పాటన్నా, వివేకానందుని మాటన్నా

బడులన్న, గుడులన్న

కవులన్నా,కవితలన్నా, జనులన్నా, జాతర్లన్నా నాకు చాలా ఇష్టం....!

కవిత...!

హృదయాలను రంజింపజేసేదీ, రగిలించేదీ కవిత

వినోదాన్ని కలిగించేది కవిత,

విప్లవాన్ని సృష్టించేదీ కవితే,

కళాత్మకమైన కళ కవిత్వం, కళలకే కళ కవిత్వం.

శోక తప్త హృదయాలలో చిగురించే బాధ కవిత,

హర్ష వర్షంలో వినిపించే హృదయాలాపన కవిత,

ఆవేశాగ్ని పర్వతపు లావా కవిత,

రస సాగర విహారపు స్మృతి కవిత,

కవి కలము, జన గళమూ కవితే.

ఇలా ఎంత కాలమో.....?

అటు సొంతఊళ్లో, తల్లి మనసు ఎంత సొమ్మసిల్లెనో, తల్లడిల్లెనో

చదువు సంధ్యలకై పరదేశమొచ్చిన

కన్న కొడుకుని గూర్చి ఎంత కలవరించెనో, పలవరించెనో

పాపం పిచ్చి తల్లి....!

ఇటు వంగ దేశాన ఇంటి మీద బెంగతో కొడుకెంత కృంగెనో,

మనసు ముక్కలై ఇంటి చుట్టు మూగెనో, మూగదై రోదించెనో

అన్నదమ్ముల, అకచెల్లెల తలచి కన్నులు కరిగెనో,

లేని లేత చింత పల్లవించెనో, ప్రజ్వళించెనో

పాపం కన్న కొడుకు..!

చదువు సంధ్యల మనసు మూగక, భాధ్యతలు బాకులై,

అనురాగాలు అమ్ములై, కాలం కుంటిదై, బాధలే భావాలై, రోదనే రాతలై, కన్నీళ్లే కవనాలై

ఇలా ఎంత కాలమో.....?

నే వగస్తున్నాను...!

నీ చిరునవ్వు వెన్నెల్లో సేదతీరలేనందుకు చింతిస్తున్నాను,
నీ కొరచూపు చురుక్కు నను తాకనందుకు చింతిస్తున్నాను,
నీ వగలమారి వాల్జడ నాపై విసరనందుకు,
నీ వాలు చూపు వాడి నన్ను కోయనందుకూ వగస్తున్నాను.
నీ పెదవుల పదఝరిలో నే లేనందుకు,
నీ పూరేకు పాదాలకు పారాణి పెట్టలేనందుకు,
నీ నిశ్వాసల వేడిమి నను తడమనందుకు,
నీ కౌగిట వలపు వానలో తడవనందుకు,
నీ సొగసుల సిరి ( అరవిరిసిన అందాల విరి) నను వరించనందుకు

నే వగస్తున్నాను...!

 

వస్తుంది, ఆ రోజొస్తుంది...!

వస్తుంది, ఆ రోజొస్తుంది. నాలో ఆనందం పురివిప్పి, దిక్కులన్నీ కప్పుతుంది.

ఆ రోజు, ఆ నాదైన రోజు, విశ్వాంతరాలన్నీ దొర్లివస్తాను.

వస్తూ వస్తూ నాలోని నిస్సత్తువని, నిస్పృహని పాతాళంలో పాతో, వైతరణిలో విసిరో వస్తాను.

అంతవరకు నన్నంటుకొని ఉన్న వైకల్యాల్ని విదిలించుకొస్తాను.

నేనుసైతం ఆ క్షణం ఆకాశాన్నంటుతాను. అంబరాన సంబరాలు చేస్తాను.

విను వీధుల్లో విహంగమై విహరిస్తాను, విజయాన్ని వరించిన ఆ రోజు.

తొలకరి వర్షం లాంటి హర్షంతో హసిస్తాను...!

ఏదీ..!

పట్టెడన్నమిచ్చి పులకించే నేలతల్లికన్న మనసేది,

తాగనీరునియ్య పరుగెత్తే గంగ తల్లికన్న గమనమేది,

నిలువ నీడనియ్య (నిరంతరం)చిగురించే చెట్టుతల్లి కన్న చలవేది,

పాడిపంటలిచ్చి దీవించే మేఘమమ్మ కన్న మమతేది,

పేగుతెంచుకొని పాలిచ్చే కన్నతల్లికన్న కరుణేదీ...లోకాన...!

కడకేగలేదేమో స్వామీ...!

కడకేగలేదేమో స్వామీ,

నీ చరితము పొగడగ నే సలిపిన ఈ కృతి కడకేగలేదేమో స్వామీ;

నీ మగటిమి మెరువగ మెరుపులు సలుపజాలని ఈ కృతి కడకేగలేదేమో స్వామీ;

నీ శౌర్యము శ్లాఘగ సత్తువ జాలని,

నీ సౌరును చూపగ శబ్దములేరలేని,

నీ కరుణను కొనియాడగ ఇంపైన వాక్కెంపులాలంకృత గాని

ఈ కృతి కడకేగలేదేమో స్వామీ;

నీ పరమ పవిత్ర పదాబ్జముల అమరగ పరుగెత్తలేని పసిపాప

ఈ నా కృతి కడకేగలేదేమో స్వామీ;

కలగన్నానుగానీ....!

రాధ లాంటి రాగబంధమౌతావని కలగన్నానుగానీ,

ఇలా బాధ మిగుల్చు వాస్తవానివౌతావను కోలేదు;

నీ ప్రేమ చినుకులకు పల్లవించు కొత్త జన్మనౌతానను కున్నానుగానీ,

అవిలేక ఇలా మోడువారుతానను కోలేదు;

ప్రతిదినం నీ పరిష్వంగాన పసిపాప నౌదామనుకున్నానుగానీ,

ఇలా పరితపిస్తానను కోలేదు;

అనుక్షణం నీ అనురాగా న్నాస్వాదిస్తాననుకున్నాను గానీ,

ఇలా అలమటిస్తానను కోలేదు;

మనోవేదికపై నా అభిమానార్చనల నిన్నలరిస్తానని కలగన్నానుగానీ,

ఇలా మౌనంగా రోదిస్తానని కాదు...!

నీవేలే...!

రాయనా తియ్యగా కమ్మని ఒక కవిత,

పాడనా మెల్లగా నిన్నటి నా భవిత,

ఆశలే శ్వాసగా అల్లిన ఆత్మీయత;

అనురాగమే అందిన వరమని అనుకున్నా,

ఆలాపనలో మిగిలిన శేషం చూస్తున్నా,

ఈ కవనమాగదు లే, ఇక ఈ పవనమాగదు లే;

యెదసడిలో అలజడి ఎరిగిన వేళలో

పూలన్నీ పిలిచెనులే, గాలే నను మోసెనులే

అంబరమే అందెనులే, అంతటా అందమెలే,

వలపంటే తెలిసిన ప్రతి మనిషి పొందిన పరిచయమే;

అయినా చేరని ఆ తీరం శాపమౌతున్నా,

అనురాగాల ఆ రూపం మాసిపోతున్నా,

నను వెలిగించిన ఆ దీపం దూరమౌతున్నా,

ఈ విజయం వెనుక ఉన్నది నీవేలే,

ఈ హృదయం వెనక ఉన్నది నీవేలే..!

నా రేపటి గీతం ఎపుడూ నీదేలే..!

తన లోపలి భావం ఎపుడూ నీవేలే...!

It's not that i'm on the brink

to put all this ink

but for us to make a link

for you are there, in my every blink

and it's just you, all that i think

but the strength in me, is going to shrink

that day, they'll have me to sink

till then, i'm there, in the days you painted pink....!

నువ్వే.....!

నిను పిలిచే భాష రాక,
నీకై చెప్పే ఊసులు లేక,
నిన్నలరించే విధములు తెలియక
నాలో నేనె నీకై రాసుకున్న కవితవు నువ్వే.....!

తప్ప....!

నా లోపలి నన్ను నాకు పరిచయం చేసిన నీకు నేనేమిచ్చుకోను,

ఆ నన్ను తప్ప

నీ వాడు కాని ఆ నన్ను తెలుసుకొని, కలుసుకొని నేనేంచేయగలను,

నిన్ను స్మరించడం తప్ప

నువ్వింక నను మెచ్చవని, నన్నింక నీకిచ్చుకోలేనని తెలిసి నొచ్చుకోవదం తప్ప....!

ఎవ్వరివో, నువు నాకెవ్వరివో

వేసవి వెన్నెలవో, ఆశల అల్లరివో

తేనెల తుంపరవో, పాటల పేటికవో

ఎవ్వరివో, నువు నాకెవ్వరివో

జిలుగుల జవ్వనివో, వెలుగుల వేకువవో

అడగని అలజడివో, ఎరుగని ఎదసడివో

ఎవ్వరివో, నువు నాకెవ్వరివో

వరించు వరానివో, ఫలించు వ్రతానివో

తేలించు తీరానివో, కేళించు కాలానివో

ఎవ్వరివో, నువు నాకెవ్వరివో

మరపించు మధురానివో, చలిపెంచు అధరానివో

కనిపించు కానుకవో, ఊరించు వేడుకవో

ఎవ్వరివో, నువు నాకెవ్వరివో

సంబరాల సంక్రాంతివో,అంబరాన ఇనకాంతివో

దీవించు దైవానివో, దరిజేరు దీపానివో

గ్రహించు పాణివో,పాలించు రాణివో

ఎవ్వరివో, నువు నాకెవ్వరివో

అవలేనేమో అన్న ని

అన్న ని కాని అన్ననైనా, ఈ అవని అంత ఆత్మీయతనందించిన దానవు

అన్న ని కాని అన్ననైనా, ఆకాశమంత అనురాగ సాగరాన్నీదించిన దానవు

యెన్ని జన్మల ఋణముందో ఈ అనురాగపు వీపున;

అవలేనేమో అన్న ని ఎన్నేళ్లున్నా,నువ్వనక "అన్నా" అని, "నేనున్నా"నని ..!

నువ్వే నువ్వే........

నను నడిపే ఆశవి నువ్వే

నను నిలిపే శ్వాసవి నువ్వే

నన్నూరించే రేపువి నువ్వే

నన్నలరించే నేటివి నువ్వే

నను పిలిచే గెలుపువి నువ్వే

నన్నొదార్చే తలపువి నువ్వే

నాకైన పిలుపువి నువ్వే

నాదైన వలపువి నువ్వే

నను తొలిచే బాధవి నువ్వే

నే తలచే(వలచే) రాధవి నువ్వే

నాలోని ప్రాణం నువ్వే

నాలోని బాణం నువ్వే

నాకున్న మోహం నువ్వే

నాదైన మోదం నువ్వే

నాలోని భారం నువ్వే

నేకన్న కల,

నాకన్నుల అల,

నేనున్న వల నువ్వే ......

నను వెదకడం లోనే నేను తప్ప, వెదకిన నేనంతా నువ్వే.. ...

రాలేవా ?

రాగాలు పల్లవించ రాలేవా నాలో

భావాలు బాధించ చెబుతున్న నీతో

బతుకు బంధాలు నెరపగ ఆశ నాలో

గేయాన్ని స్రవించు గాయనివైనావె, వలపు గానానివి కాలేవా నాకై

రాలేవా ? ఉండి పోలేవా మనమై.....?

మా తరం

కులం గోడల రాతి సరం కూలగొట్టే మోటుతనం, మా తరం

అఙ్ఞానజాచారపు అంతు చూసే ఆత్రం,మా తరం

ధరాభారాన్ని సైతం మోయగల మొండితనం,మా తరం

లోపాలకు శాపం,మా తరం

నిర్విద్యా అనారోగ్యపు అంతం,మా తరం

పేదరికం పారద్రోలు పంతం,మా తరం

అవినీతిని ఆరబెట్టు యంత్రం,మా తరం

తరతరాల అసమర్థతను అంతమొందించు అస్త్రం,మా తరం

ఇలాతలాన ఇనకులేశు శస్త్రం,మా తరం

నేర్పుల నేటితనం,మా తరం

ఓర్పుల హుందాతనం,మా తరం

విజయపు వేదికకు వన్నె తెచ్చు కేతనం,మా తరం

చావు చింత లేని చకోరం,మా తరం

శౌర్యం శోభిల్లు శాంతం,మా తరం

ఏల

ఏల ఈ వేళ ఆ పూల తావి తీరిక చేసుకొని నను చేరింది..

పిల్లగాలి పిలవకుండానే పలుకుతోంది, తన పరిమళంతో...

సగం ధాత్రిని జయించిన ఈ రాత్రి, రేపనే తీపిని చూపుతోంది కైపుగా

ఏల మనోమౌనంలో ఈ అశల గుసగుసలు, అశయాల అల్లర్లు(అలరులు)

రేపటి కాపు తీపి కాబోలు...!

కవితా..ఓ నా ప్రియ భవితా... !

కవితా..ఓ నా ప్రియ భవితా...అందుకో నా ఈ జ్యోత...!

నా ఈ కేకలతో, నీ కాకలు తీరవా.....?

నా కూర్పుల కైమోడ్పు నిను కరిగించలేదా,

లేక నా పదముల పాన్పున పవళించలేదా...?

నా ఈ పేర్పును ప్రేమించలేదా ..?

ఐనా

కవితా..ఓ నా ప్రియ భవితా...అందుకో నా ఈ జ్యోత..!

వ్యర్థమేనా...?

తన అనురాగాన్ని అర్థించలేని నీ మౌన వేదన

తనకు కానరాని విరహ రోదన

తనను చేరలేని రాగాలాపన

తన ఎరుకకు రాని యాతన

తన కౌగిట(కొంగింట) చేర్చగలేని నీ కాలయాపన

వ్యర్థమేనా...? అవునేమో....!

విరహం

మనసు ప్రసవ వేదనతో జన్మనిచ్చిన విరహ వాక్యాలు......

ఏ వేల్పు కి వివరించను ఇంతైన నా విరహాన్ని...?

నీ ప్రియరాగాలు లేని నా జీవన సంగీతానికిక సంస్కారాలు సలుపనా...?

నీ ప్రతిష్ఠ కాని నా ప్రణయాళయాన్నిక పెకలింతునా...?

నీ పరవశాలనొడిసి పట్టుకోలేని నా మనోఫలకాన్ని వ్రయ్యలు సేతునా...?

నా నెచ్చెలి చెలిమి చాయలో మసలి, మసి చేయదలచిన వైరి వరుసలనేమి సేతును...?

నీ అధర మధురాక్షరాల గ్రోల లవలేశ భాగ్యమైనా లేని మత్ కర్ణపటములకెంతటి ఖర్మము..?

కాకేమి....?

నా ఏ గత కృతము నన్నీగతి గురి చేసెనో కదా..!

కరుణిoపుము మాతా..!

భవదీయ భానుప్రియా భాసిత

పండిత ప్రియ పదములు పరిమళింపగ పద పుష్పార్చన ప్రియముగ సలుప

మత్ మనో మర్కటమును మచ్చిక జేయ

కించిత్ కృపను కరుణిoపుము మాతా!

నా కవన వన విహారమున మోదము బడసి

మేమానందింప కించిత్ కృపను కరుణిoపుము మాతా..!

( భవదీయ విహారమున నా కవన వనమును వసంతం వరియింపగ కించిత్ కృపను కరుణిoపుము మాతా..!)

భయం

భయం! మనో భూమిలోని భవనాలకది భూకంపం...

పెరుగును లోన భారం,కదలదు కాలం,

నేడు నిన్ను వినదు,రేపు రాక మానదు

సన్నగిల్లును నమ్మకం,పెచ్చరిల్లును అభధ్రతాభావం,

దరిజేరవు కలలు,నిను వీడును కళలు,

కనలేవు కలిమి,బడయగ లేవు బలిమి,చేయలేవు కూరిమి,

కనెదవపాయం,కనలేవు తరుణోపాయం,

భయం..!

అదే ఒక భయంకరం..!

వరించదు విజయం,సంభవించును శీల దారిద్ర్యం,

భయం..!

చేస్తుంది నిన్నది సగం, ఆపై శూన్యం..!

Just Like that....

కవన కన్నీళ్ళు కార్చే కవి - రాహువు నోట చిక్కిన రవి

మండు వేసవిలో మాఊరి బావి - మదన భస్మం ముందర రతీదేవి

విలువల్లేని కలియుగం - వలువల్లేని రాతియుగం...

ఓ రఘునాథా!

నా కను తామరలకు తుమ్మెదవా...?

అవి నీ శ్యామసుందర వదనారవింద దర్శనానికై తపిస్తున్నయి....!

ఆకొన్న నా కర్ణ యుగ్మానికన్నపూర్ణవా...?

అవి కఠోర పాశాన ద్రవీకరణాలైన నీ కీర్తులకై అలమటిస్తున్నాయి...!
నా మనో నెలత కి నాథుడవా ...?

ఓ రఘునాథా!

అది రవి రంజన సమానమై,

శివాది దేవ సన్నుతమై,

రావణాది అసుర భీకరమైన నీ స్వరూపమునే స్మరించు చున్నది....!